وجه تسمیه شهرها و روستاهای بخش مهردشت :
شهر علویجه :
الف
) در ارتباط با این روایت که نام علویجه برگرفته از علویون صدر اسلامی و
طرفداران و شیعیان امام علی (ع) می باشد ،تردیدی نیست و شدت علاقه شیعیان
این منطقه به اهل سنت (ع) ، نقش موثری در تغییر نام این شهر از " الویجه " به " علویجه " داشته است .
ب ) لاویجه یا لویجه یعنی دره منسوب به آب قلیل و "لاوج " نام یکی از مراتع ناحیه غربی بخش مهردشت می باشد . یعنی دره ای رسوبگیر با آب قلیل .
شهر دهق :
نظرات مختلفی در مورد وجه تسمیه شهر دهق وجود دارد که در این جا دو مورد را که از همه قوی تر است بیان می شود :
الف ) در گذشته مردم این مکان جسور و به حقیقت خواهی و حقیقت گویی مشهور بوده و در بیان حقایق هیچ پروایی نداشتند که به این مکان " ده حق " گفته می شده است .
ب ) این شهر در قرون گذشته دهک (به معنای ده کوچک )بوده و " ک " آن کاف تصغیر بوده است . که به مرور زمان به " ق" بدل شده است .
روستای اشن :
الف )از دو بخش ا+شن که " ا" به معنی آب و "شن " همانند گلشن یعنی جای گل که اشن به معنی " جای آب و گل " می باشد .
ب
) اشن در فرهنگ دهخدا و معین به معانی خربزه نارس و نام درختی شبیه سپیدار
آورده شده است که به نظر می رسد نام درختی شبیه سپیدار معقول تر و دقیق تر
و معتبرتر می باشد .
ج ) اشن در ابتدا ( ا + شن ) بوده که معنای آن آب روان روی شن زار است که به تدریج به اشن تغییر یافته است .
روستای گلدره :
الف ) نام گلدره ماخوذ از شرایط طبیعی و اقلیمی آن بوده و از دو جزء " گل " + " دره تشکیل شده که به معنای " دره پرگل " می باشد .
ب
) در زبان عامیانه مردم این روستا را گرگیدر می گفتند که شاید به خاطر گرگ
های زیادی که ناشی از کوهستانی بودن منطقه بوده به آن " گرگ دره " می گفتند که به مرور به گلدره تغییر یافته است .
روستای دمآب :
نام اصلی و قدیمی آن " دمبو " بوده که از دو واژه "دمب + او " ترکیب یافته است که به معنای " انتها و آخر آب " می باشد که به دلیل قرار داشتن این روستا در قسمت انتهایی حوزه آبخیز رودخانه خشکرود به نام " دمبو " یا " دم آب " نامگذاری شده است .
روستای علی آباد و حسین آباد و خیر آباد :
بسیاری از روستاهای ایران در خاتمه نام خود واژه " آباد " دارند که نشانی از قدمت نسبتا" کم آنها در مقایسه با سایر آبادی های ایرانی دارد . قرار داشتن واژه " آباد " نشان از وجود آب و بهره
مندی مردم از مواهب آن در امر کشت و کار و دامپروری می باشد . در بخش
مهردشت روستاهای علی آباد ، حسین آباد وجود دارد که معمولا با نام صاحب یا
بنیان گذار آن + کلمه آباد به وجود آمده و تدریجا" توسعه و رشد داشته است .
روستای هسنیجه :
الف ) این آبادی متعلق به خانمی به نام "هسنی " یا حسنی بوده است که برای مزارع خود رعیت هایی استخدام کرد که در این روستا ساکن شدند . ابتدا به این آبادی "هسنی جا " گفته می شد که به تدریج به هسنیجه تغییر کرده است .
ب ) واژه "یج + ه " علامت نسبت و به معنای "دیه " منسوب به آب کوچک است که مشابه قسمت آخر علویجه می باشد . ترکیب این دو واژه به معنای مکان کشت و زرع تلقی میگردد .
روستای خونداب :
الف ) از دو واژه "
خواند + او " به معنای فراخواندن آب است و امروزه در علم آبخیزداری به نام
آبخوان هم مشابهت زیادی به این واژه دارد . که خواندن آب به مفهوم این است
که به علت موقعیت آبادی و شیب همه جانبه ای که به سمت خود دارد قادر است
آبهای سطحی و زیرزمینی را به سوی خود جذب نماید .
ب ) در اوایل " خانی آباد " گفته می شده و به تدریج به خونداب تغییر کرده است .
ج ) در ابتدا این روستا مزرعه ای بوده که در وسط آن خانه ای در کنار جوی آب قرار داشته که به آن " خانه ی آب " گفته می شد .